Gereeld kry ek oproepe uit die tronk uit- van familie en vriende. Vriende van my grootword dae, en vriende wat ek in die tronk gemaak het. Nie ‘n week gaan verby waar ek nie ‘n oproep van iemand uit die ‘vierhoeke’ kry nie. Hoe die ouens my nommer kry, weet die Vader alleen, en hoe hulle vanaf selfone bel, is nog meer ‘n misterie- of is dit?

Gisteraand kry ek weer so ‘n oproep, van een Justin (nie sy regte naam nie). Die ou begin dadelik te “saloet” en te kere gaan asof ek nog 26-Nommer taal verstaan; asof ek hom kan onthou. Maar ek kan nie.

Hy begin uitpak van ‘n vriend met die naam Goodheart (sy regte naam) wat “mos so vidala geskiet is in sy hometown”, sê hy. Ek onthou vir Goodheart. Hy probeer my weer: “Onthou djy vi Lange? Os’t amal mos in B-Seksie geslaap, man! Awêh Ivor, hoe ken djy dani mee vi my nie”, sak die ou toe finally af. “Ek hoop om jou eendag wee in lewende lywe te sien, my broe. Ek hoor djy maak groot moves ha buite”.